Rozdział 7

Na początek chciałam podziękować dwóm dziewczynom dzięki którym powstał ten rozdział

 BedGirl i Olka9

**************

..dostałam wiadomość od mojego ex- Dominika. Nie chcąc nawet czytać wiadomości po prostu usunęłam ją. Zasnęłam przypominając sobie wydarzenia z dzisiejszego dnia, nie te złe tylko te dobre. Miłe spotkanie z tajemniczym wielbicielem którym okazał się Robert. Ta kolacja była inna niż te które przeżyłam z Dominikiem. Robert był cholernym romantykiem. Z uśmiechem na twarzy zapadłam w cudowny sen.

**

     Od tego czasu minął już rok. Dziwne co? Ale opowiem wam co się przez ten czas stało. Spotkałam się jeszcze kilka razy z Robertem, często spacerowaliśmy po parku, rozmawialiśmy a nawet wyskoczyłam z nim do kilku klubów. Podczas jednego z ostatnich wypadów na imprezę z Lewym, popiliśmy sobie trochę , tańczyliśmy. Byliśmy tak pijani, że wylądowaliśmy w klubowej łazience. Zrobiliśmy to, tutaj w klubie . Od tamtego dnia minęło już ponad pół roku. Zaraz po wyjeździe napastnika kontaktowaliśmy się jeszcze kilka razy ale nasz kontakt się urwał. Po około 2 miesiącach po naszym wypadzie do klubu i zniknięciu w tamtejsze toalecie zaczęło się coś ze mną dziać. Miałam zawroty głowy, często mdłości a nawet spędzałam długi czas w toalecie wymiotując. Moja przyjaciółka Lena na początku próbowała mi pomóc ale po tym jak za którymś razem zemdlałam nie wytrzymała. Zabrała mnie do lekarza. Tam okazało się, że jestem w ciąży. Myślałam, że wszyscy sobie ze mnie żartują, że za chwile wpadnie ktoś do mnie do sali i po prostu krzyknie że to zwykły żart. Ale nie, to była szczera prawda. Byłam w ciąży z Lewym, bałam się. Tak bardzo się bałam. Powiedziałam jednak o tym mojej kuzynce Ewie i poprosiłam ja by nie mówiła mu na razie o dziecku. Postanowiłam że zrobię to sama. 

     Teraz jestem już w 5 miesiącu. Dziecko rozwija się prawidłowo i często daje o sobie znać kopiąc. Mamy listopad, na dworze jak na taki miesiąc jest bardzo ciepło. Siedzę obecnie w domu Piszczków w Dortmundzie rozmawiając z Ewą. Postanowiłam, że czas powiedzieć mu o dziecku. Dziś o godzinie 17  miał odbyć się mecz Borussi. Przed godzina 16 wraz z Ewą zaczęłyśmy się szykować. Pani Piszczek założyła na siebie długie ciemne jeansy , koszulkę biała na długi rękaw a na to koszulę w barwach BVB. Ja zaś postawiłam na prostotę. Założyłam czarne ciążowe leginsy, do tego czarno żółtą tunikę oraz czarny przedłużany płaszcz, oczywiście nie zapinałam się w nim. Na nogi wciągnęłam czarne botki na sporej szpilce. Chodź mówią że w ciąży bolą nogi od wysokich szpilek u mnie było odwrotnie. Nogi mnie bolały i owszem, ale tylko w płaskich butach. Gotowe poszłyśmy na mecz. Siedziałyśmy w loży rodzinnej. Większość dziewczyn czy żon chłopaków dziwnie patrzyło na mnie. No nie dziwie im się. Pokazuje im się pierwszy raz na oczy i od razu z brzuszkiem. Po chwili na boisko wybiegli zawodnicy obu drużyn, po przywitaniu się sędzia rozpoczął grę.

     Mecz zakończył się zwycięstwem Borussi. Wszyscy wychodzili, my z Ewą również. Postanowiłyśmy poczekać przed stadionem. Ewa na swojego męża, ja na Lewego. Najwyższa pora aby mu powiedzieć. Po kilku minutowym czekaniu chłopacy szczęśliwy wychodzili ze stadionu głośno sprzeczając się u kogo tym razem odbędzie się impreza.

- Ja wam mówię, idziemy do Lewego- odezwał się blondyn, skojarzyłam go. To Marco, Marco Reus.

- Marco to nie najlepszy pomysł, Lewy ma dziś gościa- zaśmiał się nie kto inny tylko sam Piszczek.

- Gościa? Jakiego gościa? Ja o żadnym gościu nie wiem- odezwał się zdziwiony brunet.

Spojrzałam na Ewę która uśmiechem dodała mi otuchy. Wzięłam głęboki wdech po czym podeszłam do grupki osób.

- Robert... - odezwałam się cicho zwracając na siebie uwagę wszystkich.

- Asia co ty tu robisz? 

No tak nie zauważył jeszcze brzuszka. Bo jak na 5 miesiąc miałam bardzo malutki brzuszek.

- Możemy porozmawiać? -spojrzałam na wszystkich- Na osobności.

-Tak jasne, chodź na spacer.

Pożegnaliśmy się z chłopakami po czym ruszyliśmy w stronę parku.

- Asia wyładniałaś, promieniejesz. Stało się coś?

-Tak Robert, stało się. Pamiętasz tamten dzień, ten przed twoim wyjazdem. Ten co w klubowej toalecie się kochaliśmy?- spojrzałam na niego a on tylko skinął głową- W tedy nie zabezpieczyliśmy się. Robert jestem z tobą w ciąży.

-Żartujesz?

- Nie żartuje, nie z takiej sprawy.- spojrzałam na niego. Ten bez słowa podszedł do mnie, na jego ustach zagościł uśmiech, objął mnie i przytulił.

- Będę tata.- szepnął a po jego policzku poleciała łza. To nie była łza smutku, To była łza szczęścia.

- Tak będziesz- wzięłam jego rękę i położyłam na swoim brzuchu a wtedy oboje poczuliśmy kopnięcie dziecka.

- Będzie piłkarzem jak tata- zaśmiał się Robert. 

Nie myślałam że przyjmie to tak spokojnie. Myślałam że będzie krzyczał, że to nie jego dziecko. Że to nie możliwe. Że sobie coś ubzdurałam ale nie. On cieszył się z tej wiadomości.

************************************

Meczowy strój Asi.

***********************************

PRZEPRASZAM was za takie badziewie. Pisze coraz gorzej. Ale pewnie nie spodziewaliście się takiego obrotu sprawy co? Lewy będzie tatusiem.

Chyba zaczęłam powoli tracić wenę. 

Dobija mnie tez ilość komentarzy. Na samym początku liczba waszych opinii była większa a z każdym nowym rozdziałem maleje.

CZYTASZ=KOMENTUJ

To jest wielka mobilizacja do pisania, dzięki waszym komentarzom nabieram sił próbując coś wymyślać.

Oceńcie to sami.

Pozdrawiam 

Gwiazdeczka :*

POWIADOMIENIE

Witajcie !

Przepraszam was za brak rozdziału ale zastanawiam się nad dalszym prowadzeniem tego opowiadania. Pisze próbując zawsze stworzyć coś dla was. Tylko jest mi smutno z powodu, że czyta tego bloga może ze 2 osoby. Jeśli naprawdę zmotywujecie mnie do dalszego pisania tego bloga to postaram się dodać coś jeszcze przed wtorkiem. Jeśli nie pomyślę czy nie będę dodawać rozdziałów raz na 2 lub 3 tygodnie albo czy nie usunę. 

Pozdrawiam 

Gwiazdeczka :*

Rozdział 6

...ujrzałam Roberta. Spojrzałam na niego zdziwiona, a on widząc moją minę zaśmiał się.
-Zdziwiona moim widokiem? - spojrzał uważnie lustrując mnie od stóp do głowy.
- Bardzo, nie przypuszczałam że spotkam ciebie tutaj
- A jednak, niespodzianka piękna, jestem tutaj razem z tobą.
- Robert to ty byłeś tym cichym wielbicielem?
- Tak ja, chodź usiądziemy i dopiero porozmawiamy.
Złapał mnie delikatnie za rękę po czym zaprowadził w oddalone miejsce, w głąb Restauracji. Szłam za nim a gdy dotarliśmy do miejsca gdzie widziała duża ciemna zasłona. Lewy odsłonił ją a moim oczom ukazał się ślicznie ubrany stół. Było ciemno więc całość tworzyła śliczną, romantyczną atmosferę. Na środku stolika stały dwie czerwone świece, które już paliły się. Dwa talerze znajdujące się na przeciw siebie, na nich leżały ślicznie ułożone serwetki. Przy nich zaś stały dwa kielichy, do wody i do wina.  Weszliśmy za zasłonę, Lewy odsunął mi krzesło pozwalając jako pierwszej usiąść przy stole. Następnie lekko pomógł podsunąć się bliżej stołu i sam usiadł na przeciw mnie. Przez chwile nie odzywaliśmy się do siebie. Kiedy chciałam otworzyć usta, aby przerwać tą ciszę przyszedł kelner podając nam dania zamówione prawdopodobnie wcześniej przez Lewandowskiego. Jedliśmy posiłek w ciszy po pijając go winem.
- Skąd wiedziałeś gdzie mieszkam? - zadałam mu pytanie, które od samego początku tego spotkania tkwiło mi w głowie.
- Mam swoje sposoby- zaśmiał się
- Piszczek czy Błaszczykowski?
- Skąd wiesz, że od nich? A może cię śledziłem
- Jasne, jasne. I tak się dowiem który, a wtedy nie będę dla nich taka łagodna.
Zaśmialiśmy się oboje, po czym mój towarzysz zapłacił za pyszny posiłek i powoli skierowaliśmy się w stronę parku. Chcieliśmy po prostu pogadać i pospacerować. Gdy tak chodziliśmy ujrzałam znaną sylwetkę, był to Dominik. Całował się on z jakąś plastikową lalą. Widać było z jej twarzy tylko kilogramy pudru, tuszu na rzęsach, cieni do powiek. Miała przedłużane włosy co było widać po tym, jak źle dobrała kolor. Igor miał rację. Zdradzał mnie od pewnego czasu, a ja głupia wierzyłam w jego słowa, że wyjeżdża na różne turnieje. Do moich oczu zaczęły napływać łzy co zauważył Lewandowski i spojrzał w to same miejsce. Złapał mnie za rękę i ścisnął delikatnie dodając mi otuchy. Puściłam jego rękę gdy się już trochę uspokoiłam i podeszłam w stronę całującej się pary siedzącej na jednej z ławeczek .Podeszłam od tylu i dość głośno westchnęłam oznajmiając im o swojej obecności.
- Człowieku nie przeszkadzaj- usłyszałam tylko tyle od mojego chłopaka, teraz już byłego chłopaka. Nawet się nie odwrócił tylko powrócił do dalszej zabawy z plastikiem.
- Witaj KOCHANIE- zaakcentowałam ostatnie słowo co zadziałało na niego momentalnie. Wstał i odsunął szybko dziewczynę spoglądając na mnie.
- Asia kochanie, to nie tak jak myślisz naprawdę- próbował się tłumaczyć, a na jego słowa zaczęłam się śmiać.
- Wszyscy mieli rację a ja głupia ci wierzyłam. Ale to koniec. Koniec zaufania, koniec z nami, rozumiesz? nas nie ma i już nigdy nie będzie.
- Asia nie zostawiaj mnie, ja cię kocham jak nikogo innego. A ona to tylko pomyłka.
- Nie ma nas, zapamiętaj to sobie!-Chciałam uciec ale nie chciałam dać mu tej satysfakcji. - Teraz mogę w końcu poderwać jakiegoś normalnego chłopaka, a nie ciebie.
-No proszę cię, jeszcze może piłkarza co?- zaśmiał się ale po chwili przestał się śmiać, spoglądając na kogoś za mną. Po chwili poczułam na swoich biodrach od tyłu czyjeś ręce. Odwróciłam głowę w tamtą stronę i ujrzałam Roberta. Spojrzałam na niego błagalnie i chyba domyślił się że potrzebuje teraz pomocy.
- Stało się coś Asiu?
- Nie, już nie. To mój były chłopak.
- Spotykasz się z piłkarzem?- ujrzałam w oczach Dominika wielkie zdziwienie ale też zazdrość.
- A przeszkadza ci coś? - moją odpowiedz uprzedził Robert po czym odwrócił mnie przodem do siebie i pocałował dość namiętnie. Po całej tej szopce odeszliśmy od zszokowanego chłopaka i jeszcze bardziej zszokowanej dziewczyny. Gdy byliśmy już kawałek dalej zaczęłam się śmiać tak samo jak Robert.
- Jego zdziwienie było bezcenne- zaśmiał się chłopak i spojrzał na mnie.
-Masz rację, popamięta że nie można zdradzać dziewczyn bo one też potrafią to robić
- Asia a kochasz go jeszcze czy może jest w twoim sercu miejsce dla innego ?
- Wiesz Robert to trudne pytanie. Dominika kochałam na początku lecz potem było to już przyzwyczajenie. Byłam z nim 2 lata. Dwa ciężkie lata z nim. Zdradzał mnie a ja nigdy o tym nie widziałam. Teraz wiem, że to nie była miłość. Gdyby była płakałabym teraz jak głupia a tak się nie dzieje- zaśmiałam się- a co do drugiej części twojego pytania tak, znajdzie się miejsce dla innej osoby. Mam nadzieje że tym razem miłość którą obdarzę jakiegoś chłopaka będzie odwzajemniona .
Robert na moje słowa uśmiechnął się i pobiegł w stronę pobliskiej kwiaciarni a po chwili wrócił z pięknym bukietem białych róż. Następnie wręczył mi za co dostał buziaka w policzek. Spacerowaliśmy jeszcze dość długo a następnie Robert odprowadził mnie do mojego domu i na pożegnanie czule pocałował. Nie tak samo jak w parku, inaczej. Bardziej zachłannie, namiętnie. Po chwili uśmiechnął się i odszedł. Gdy byłam już w domu przebrana w moja koszulkę nocną i gdy prawie przysypiałam dostałam wiadomość. Odczytałam wiadomość którą przysłał mi.............

********************************

*************************************

Witam wam dziewczyny!
Mam do was pytanie co chcieliście aby było dalej? Wielka miłość czy małe zamieszanie?
Czekam na wasze podpowiedzi.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Będę wdzięczna za komentarze a także jeśli któraś z was, która naprawdę lubi tego bloga poleci innym.

A teraz kolejna wiadomość, Kuba kończy dziś 28 lat.
 --Dla Kuby- Zdrowia, szczęścia, pomyślności w dalszej karierze, szczęścia w rodzinie z żoną Agatą oraz córeczką Oliwią. Żeby praca, którą kochasz i wykonujesz dała ci więcej satysfakcji.
Wszystkiego Najlepszego!! :) --



Pozdrawiam
Gwiazdeczka

Rozdział 5

.....ujrzałam Roberta. Tak, tego Roberta Lewandowskiego. Spojrzałam w jego niebieskie oczy i speszyłam się.
- yyyyyyyy..........przepraszam- powiedziałam cicho .
-Nie ma za co, nic ci się nie stało?- chłopak spojrzał uważnie na mnie, co zauważyłam kątem oka.
-Nie, chyba nic
-A mogę zapytać co ty tutaj robisz? Na treningi nie wpuszczają osób z zewnątrz w dni zamknięte
-Jestem tutaj w pracy, z tymi dzieciakami co krzyczą aż słychać ich tutaj- zaśmiałam się na to chłopak odpowiedział tym samym.
-A to ty jesteś tą drugą, zagubioną opiekunką
-No na to wychodzi
-No to super, w ogóle to Robert jestem i milo mi cię bardzo poznać- przesłał jeden ze swoich uśmiechów
-Miło mi cie poznać chodź wiem kim jesteś,  ja jestem Asia - odwzajemniłam uśmiech.
-Chodź do reszty, poznasz tych wariatów, tylko ostrzegam nie przestrasz się.
Zaśmiał się Robert i zaprowadził mnie na murawę gdzie słychać było śmiechy dzieciaków i piłkarzy. Gdy weszłam, ustałam jak sparaliżowana tak samo jak stała Marta a Robert gdy to zobaczył zaczął się śmiać.
-A nie mówiłem?
Na środku murawy siedział Piszczek z Błaszczykowskim i kilku moich podopiecznych grając w karty i krzycząc ekscytując się wygraną albo przegraną. Ćwielong leżał na murawie, w okół niego kucały dzieci a nad nim pochylony był Teodorczyk , który pokazywał dzieciakom jak udzielić pierwszej pomocy. Szukała biegał po całym boisku z czyimś butem w ręku a jak później się okazało był to but Boruca który zaczął za nim gonitwę w celu odzyskania swojej części ubioru piłkarskiego. Szczęsny i kilkoro dzieci kłóciło się z Sobotą o to która bajka telewizyjna jest lepsza. Mierzejewski siedział na poręczy bramki i śpiewał jakąś piosenkę niezrozumiałą dla ucha. Reszta kadrowiczów wraz z dzieciakami siedziała na murawie niedaleko wejścia. Spojrzałam na Lewandowskiego który stał i śmiał się.
-Zawsze tak macie?
-Tylko wtedy jak odbije im kolba i nie ma trenera na murawie, inaczej są grzeczni jak baranki.
Pokręciłam głową i podeszłam od tyłu do Piszczka zasłaniając mu oczy. Ten podskoczył wystraszony i szybko się odkręcił robiąc wielkie oczy.
-Aśka? Co ty tutaj robisz?
-Jestem w pracy pajacu i proszę was byście nie grali mi z dzieciakami na pieniądze- pogroziłam im palcem widząc po środku ich kółka leżące banknoty.
-Nie przesadzaj, niech się uczą jak grać i wygrywać- zaśmiał się Błaszczu.
-A oberwać obaj chcecie?- zaśmiałam się chociaż uwielbiałam się z nimi wygłupiać, no ale niestety trzeba trzymać poziom, w końcu jestem w pracy tak?
*
Dzień na stadionie minął w bardzo miłej i przyjaznej atmosferze. Dzieciaki wypytywały o wszystko o co tylko mogły a chłopaki odpowiadali, a na sam koniec trenowali z nimi. Ciągle na sobie czułam czyjś wzrok, lecz kiedy chciałam dowiedzieć się czyj, nigdy nie wiedziałam gdyż wszyscy w momencie zainteresowani byli treningiem. Kiedy wracaliśmy już do domu dziecka, wszyscy podopieczni dużo rozmawiali i cieszyli się z takiego wyjazdu. Chętnie chcieli powtórzyć taki wypad i to nie raz.
***
Od tamtego wyjazdu minął już tydzień. Mieliśmy sobotę, dzień wolny. Przynajmniej dla mnie. Wstałam późno a to tylko dlatego, że dzień wcześniej rozmawiałam z Leną na Skype do 2 w nocy. Opowiadała jak to jest jej u rodziców, jak to "wpychają" w nią jedzenie twierdząc, że bardzo schudła. Kiedy chodziłam po domu w swoim ulubionym dresie usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam się nikogo, więc z dużą ciekawością udałam się w stronę wejścia aby sprawdzić, kto ma zamiar mnie odwiedzić. Kiedy uchyliłam już duże brązowe drzwi ujrzałam młodego chłopaka , na oko gdzieś ze 25 lat. Ubrany był normalnie ale na jego koszulce była nazwa jednej z najdroższej i najpopularniejszej w stolicy kwiaciarni. Spojrzałam wymownie na chłopaka chcąc wiedzieć co go do mnie sprowadza.
- Witam. Czy zastałem w domu panią Joannę Kamińską?
- Tak, to ja. W czym mogę panu pomóc?
- Proszę aby pani pokwitowała w tym miejscu- pokazał mi miejsce gdzie mam podpisać a następnie schował teczkę- Proszę chwilę poczekać.
Chłopak poszedł a po chwili przyszedł z wielkim bukietem czerwonych róż które wręczył mi do ręki.
-Musi panią bardzo kochać, skoro wybrał aż taki duży i piękny bukiet
Chłopak uśmiechnął się po czym pożegnał się i poszedł do swojego auta. Weszłam do domu i kierowałam się do salonu. Położyłam bukiet na stoli po czym ruszyłam do kuchni po największy jaki miałam w domu wazon. Napełniłam go wodą i skierowałam się do salonu aby włożyć do niego kwiaty. Ustawiłam je na małym stoliczku niedaleko wejścia i ustałam oglądając go . Po chwili znalazłam w nim mały bilecik który wzięłam w rękę i przeczytałam to, co było tam napisane.

"Dla najpiękniejszej i najsłodszej dziewczyny na świecie, która zawróciła mi w głowie jednym spontanicznym spotkaniem.

Twój cichy wielbiciel :*"

Zastanawiałam się kto może być tym moim cichym wielbicielem. Wiedziałam jedno, nie był to Dominik, nie stać by było go, aby kupić taki drogi bukiet. A Igor, on jest bardzo bogaty no ale nie tak romantyczny, aby wysilić się na taki miły gest.

*

Kwiaty dostawałam od ponad tygodnia, ciągle osoba która wysyłała mi te kwiaty podpisywała się "Twój cichy wielbiciel".  W końcu jakaś wskazówka, po tygodniu niecierpliwości. Chłopak podpisałam się "Twój R" oraz adres kawiarni w której miałam się spotkać z tajemniczym "R". Domyślałam się kto to, ale przecież on nie wie gdzie mieszkam. Po głowie chodziło mi imię Rafał. To mój kolega z roku. Bogaty chłopak, bardzo przystojny ale nie podoba mi się. Próbuje udawać kogoś kim nie jest, co jest dość dziwne.  Ale postanowiłam to sprawdzić. Ubrałam się w asymetryczną, ciemnoniebieską spódnicę, biała koszulkę z koronką na plecach.Do tego założyłam jeszcze dość wysokie białe szpilki. Gotowa ruszyłam w stronę umówionej kawiarni. Gdy weszłam do środka zaczęłam się rozglądać, gdy nagle ktoś od tyłu zasłonił mi oczy i wyszeptał do ucha dość cicho:
-Zgadnij kto to......
Gdy się odwróciłam ujrzałam............

**************************************

**************************************
Siemanko dziewczyny.
Cóż, co mam powiedzieć. Lipa.
Chciałam wam podziękować za wchodzenie na bloga, myślałam że nikt go nie będzie czytał, ale wierze że czytacie. :)

A teraz ogłoszenie parafialne:
Poszukuje osoby która pomoże mi z pisaniem scen "18+" oraz kilku innych .

Już nie przynudzam i pozdrawiam was wszystkie
Gwiazdeczka: